I'm Not There

Ach, Bob Dylan. Soms is het alsof hij stiekem al dood is, zeker nu er allerlei verzamelalbums, tributes en films verschijnen. De laatste keer dat ik hem in Amsterdam zag, bewoog hij nauwelijks en praatte hij weliswaar niet zo heel erg veel, maar dood was hij zeker niet. Zijn stem kraakt nu als een zombie uit een horrorfilm van George Romero, die langzaam onder een grafzerk vandaan kruipt. Maar geen slecht woord over Dylan: zijn laatste wapenfeit Modern Times laat allesbehalve een dode zanger horen. En als de film over zijn leven tegenvalt, dan is er altijd nog de originele soundtrack van I’m Not There. Lang geleden dat ik zo onder de indruk was van een uitputtende verzameling covers. Ik weet amper waar te beginnen. Jeff Tweedy van Wilco klinkt hopeloos alleen in ‘Simple Twist of Fate’. Calexico speelt met grootheden als Charlotte Gainsbourgh, Roger McQuinn en Willie Nelson. Sufjan Stevens bewerkt ‘Ring Them Bells’ tot een miniopera. En Bob Forrest duikt ook weer eens op. Bijna niemand stelt eigenlijk teleur. Als Hij niet ooit aan een oneindige wereldtournee was begonnen, zou Bob Dylan nu rustig een plekje onder de zoden kunnen opzoeken, met dit overweldigende eerbetoon in zijn achterzak.