Platenbeurzen

Ik heb inmiddels een gruwelijke hekel aan platenbeurzen gekregen. Ik kan het autistische gedrag van sommige bijna bejaarde bezoekers die een Japanse persing van een elpee van Queen spotten - en vervolgens iedereen in hun omgeving genadeloos opzij duwen - absoluut niet uitstaan. Daarnaast erger ik me groen en geel aan de hoeveelheid Duitse schlagermeuk, obscure krautrock en geeluitslaande elpees, waar ik me doorheen moet worstelen, om uiteindelijk te twijfelen over de aankoop van een tweedehands verzamelaar met dubieuze countrysongs, die ondergetekende natuurlijk allang heeft gedownload. Een vijandige verkoper wil niet eens geloven dat ik nooit meer dan 100 euro betaal voor boxen van het label van Bear Family en op die manier inmiddels al een hele collectie bezit. Op de platenbeurs van Utrecht kocht ik dan ook slechts drie cd’s, die ik waarschijnlijk net zo goed bij de plaatselijke Free Record Shop kan kopen: Dressed in Black (A Tribute to Johnny Cash), Happy Come Home van Victoria Williams en Fifty Eggs van Dan Bern. De schade, inclusief de ronduit schandalige, maar verder vrijwillige entreeprijs van 11 euro, is slechts 21 euro 50. De heruitgave van Fruit Tree van Nick Drake heb in bestelling staan, wel de vinyluitvoering natuurlijk.