Van Morrison

Telkens dat dikke vingertje in de lucht, als iemand uit zijn band een solo mag geven. Telkens dat irritante geroezemoes, met zijn rug naar zijn trouwe fans, als er iets niet helemaal naar zijn zin is. Ik zou als muzikant in de riante band van Van Morrison helemaal gek worden van die tiran op het podium. Tegen het publiek zegt de dikke man, met eeuwige gleufhoed en donkere bril, geen woord. Hij kijkt zijn bezoekers nauwelijks aan, speelt geen minuut te lang en banjert als een stijve hark zenuwachtig tussen zijn muzikanten. Uitgerekend zo’n arrogante eikel als Van Morrison beschikt over de allermooiste stem. In de Heineken Music Hall speelt hij veel uitgekauwde bluesnummers en lichte jazz van zijn latere albums. Natuurlijk speelt hij ook ‘Brown Eyed Girl’ en ‘Moon Dance’. De enige verrassing in de set is ‘Here Comes the Night’, dat hij bijna nooit meer speelt. Rond de christelijke tijd van half tien is het afgelopen en nog geen vijf minuten later sta ik buiten in de kou, zonder foeilelijk T-shirt van 20 euro en zonder zijn laatste cd. Ik had graag nog eens de gedreven versie van ‘Beside You’ of ‘Did Ye Get Healed’ gehoord. En toch hoor je me niet klagen. Precies anderhalf uur lang ben ik in trance geweest, van dat ziekmakende perfectionisme, van die hemelse achtergrondkoortjes, maar toch vooral van de soulstem, die uit een opgeblazen kikker als Van the Man komt.