Fame

Boxenavond bij Fame. Al ruim een uur voor de speciale openingstijd van 20.00 uur wacht men in de regen, om precies op tijd toe te happen. Dat wachten blijkt geen overbodige luxe: sommige boxen zijn al binnen 10 minuten uitverkocht, zoals The Definitive Otis Redding, die ook ik op mijn lijstje heb staan. Helaas blijk ik net te laat voor Otis en Simon & Garfunkel. Wel pak ik 7-delige boxset van Roy Orbison uit het rek met enkele normaliter peperdure Bear Family-boxen. Zeker twee jaloerse mannen blijven me de rest van de avond achtervolgen, maar voor 55 euro haal ik zo’n prachtexemplaar niet uit mijn boodschapjemandje. Even getwijfeld over een soortgelijke box met Chet Atkins, maar na een paar minuten verdwijnt de box al in een ander mandje. Ik houd het ver netjes: een grote box met alles Split Enz, twee redelijk bescheiden boxen van Sam Cooke en Miles Davis (The Jack Johnson Sessions), een vrij nieuwe box met New Orleans-muziek en natuurlijk alle albums die Johnny Cash voor Sun uitbracht in een kartonnen omhulsel. Ik kan me herinneren dat ik wel eens met meer de deur ben uitgelopen, maar ik ben nu eenmaal iets selectiever geworden.

SXSW: Duffy is perfect

Iedere ruimte doet tijdens SXSW dienst als podium. Zo ook de achtertuin van de French Legation, een villa waar de vertegenwoordiger van Frankrijk woonde in de tijd dat Texas nog een republiek was. Hier spelen 's middags een stuk of tien bands, waaronder grootheden als J. Mascis (Dinosaur Jr.) en Thurston Moore (Sonic Youth) en beloftes als Noah and The Whale en Laura Marling. Ook het Britse Lightspeed Champion is van de partij en geeft een akoestisch optreden. Het publiek ontvangt hun vrolijk kabbelende indiepop, die goed in elkaar zit, met veel enthousiasme. Sons and Daughters maakt met matige uitgevoerde en totaal misplaatste garagerock abrupt een eind aan de reeks van rustige concerten. Jammer want het was zo'n relaxed feest. [Volledige festivalbespreking]

SXSW: Hete zomernacht in Texas

Op de heetste avond van het jaar speelt de allerheetste band van het moment in Antone's. De stoep ziet zwart van de mensen en de portier van de befaamde bluesclub overweegt 911 te bellen. Hoewel Amerikanen doorgaans netjes in de rij wachten, ontstaan nu benauwde situaties op 5th Street. Drie uur wachten om vanuit de deuropening een glimp op te vangen van het bewierookte Vampire Weekend [foto boven] lijkt de normaalste zaak van de wereld. Alleen acteur Steve Buscemi mag zo doorlopen. De bandleden van Vampire Weekend blijven relaxed onder alle aandacht en verkeerchaos. In het sfeervolle Antone's werken de vier jongemannen uit New York zich in het zweet. Meteen valt op dat deze populaire band kiest voor een sobere aanpak, zonder Afrikaanse invloeden waarover de muziekpers rept. Live wordt duidelijk dat Vampire Weekend eerder in de voetsporen treedt van hippe gitaarbands als The Strokes en Franz Ferdinand. [Volledige festivalbespreking]

SXSW: Sombermannen en vredesduiven

Het tuinfeestje van label Secretly Canadian lijkt aanvankelijk een samenspanning tussen sombermannen en nihilistische gitaarrockers, totdat een Scandinavische singer-songwriter roet in het eten gooit met aandoenlijke knuffelpop. Hoewel het gros van de Amerikanen niet eens zijn geboorteland Zweden op de kaart kan aanwijzen, planten drommen meisjes zich rond het buitenpodium van Mohawk, om de vriendelijke Jens Lekman van dichtbij te bewonderen. Je zou denken dat zijn frivole handgebaren, iele keelgeluiden en schattige popliedjes stoere mannen verjagen. Niets is minder waar: ook getatoeëerd, behaard en nors kijkend volk danst even liefelijk op Lekmans mierzoete muziek. Je kan alleen vraagtekens zitten bij die ietwat overdreven, bijna kerkelijke blijdschap die constant aanwezig is. [Volledige festivalbespreking]

SXSW: Austin bruist

Met meer dan 1.500 bands verspreid over zeventig podia is South by Southwest (SXSW) in Austin, Texas het grootste muziekfestival ter wereld. Het uitstippelen van je muziekroute is bijna een onmogelijke opgave. En alsof 1.500 bands in vijf dagen niet genoeg is, zijn er voorafgaand aan SXSW nog tal van optredens. Zo kan je in Nuno's, gelegen op 6th Street, iedere avond de 94-jarige blueslegende Pinetop Perkins aan het werk zien. Op een willekeurig ander moment sta je oog in oog met countrybands als Two Cow Garage en The Drams. [Volledige festivalbespreking]

R.E.M.

Jammer dat het druk was bij de showcase van R.E.M., zodat een aanzienlijk aantal mensen niet naar binnen kan. Ik mag niet klagen. Even voor de hectische taferelen rondom de bands uit Georgia zie ik Van the Man nummers spelen van zijn nieuwe album Keep It Simple. Hoewel de beste man natuurlijk weer eens strontchagrijnig is en nu zelfs band en publiek afsnauwt, is dit intieme concertje absoluut de moeite waard. Nieuwe bandjes ontdek ik ook op SXSW, zoals Deer Tick en Dub Trio. Weinig zin alleen om achter mijn laptop te kruipen. In Austin is het aangename 25 graden en de muziek roept wederom. Vanavond ben ik bij de showcase van Secretly Canadian.

Pinetop Perkins

Zomaar een maandagavond in Austin, TX: ik loop een blueskroeg binnen en zie daar Pinetop Perkins zitten. Een paar uur later loopt de blueslegende, met wandelstok en oversized cowboyhoed, richting een piano. De band Crazy Sun begeleidt de 94-jarige knakker. Samen spelen ze de sterren van de Texaanse hemel. Na een lange reis, die mij naar grote steden als El Paso en Houston en piepkleine dorpjes als Seymour, Texas en Archer, Texas bracht, voel ik me weer helemaal thuis in muziekstad Austin. En het festival begint morgen pas!