Jim Lauderdale

Zou Jim Lauderdale in een dronken bui een weddenschap hebben afgesloten om in korte tijd zoveel mogelijk albums uit te brengen? Of zit de duvel hem op de hielen, zoals hij in 'Chances' zingt? Wie o wie zal het zeggen? [Volledige albumbespreking]

Toegegeven: Jim Lauderdale wil nog wel eens flirten met countryclichés en soms iets over de sentimentele schreef gaan, zoals met titels als ‘I Met Jesus in a Bar’ van het album Country Super Hits Vol. 1 en de kleurrijke kostuums in zijn videoclips. Maar eerlijk gezegd vind ik dat niet eens zo heel erg. Op zijn nieuwe plaat gaat het er weer net iets ruiger aan toe, hoewel hij natuurlijk trouw blijft aan tradities.

Bonnie 'Prince' Billy en Meg Baird

Rare vent, die Will Oldham. Inmiddels is zijn identiteitscrisis voorbij en kan je hem als vanouds als Bonnie ‘Prince’ Billy aanspreken. Zijn laatste albums waren vooral lichtexperimentele samenwerkingsprojecten, met Valgeir Sigursson, met Tortoise, met Matt Sweeney. Maar zijn nieuwe miniplaat, Ask Forgiveness genaamd, is wat minder vreemd, kortom, wat vertrouwder, zoals ook zijn werk voor Scout Niblett. Zou hij dan eindelijk de draad van zijn langspeler Master & Everyone weer oppikken? Ask Forgiveness is in ieder geval een fijne duettenplaat, met Meg Baird van de nieuwerwetse folkgroep Espers en celliste Maggie Wienk. Alleen het nummer ‘I’m Loving the Street’ is door Will Oldham geschreven. De overige zeven nummers zijn covers van uiteenlopende gasten als Mickey Newbury, Danzig, R. Kelly en Phil Ochs. Prachtplaatje.

Mania 30

Sinds vandaag is de eindejaarslijst van winkelketen Plato online te bewonderen. De lijst is samengesteld door winkelpersoneel uit het hele land en schrijvers van de Mania, zoals ondergetekende.

Scout Niblett

Op zaterdag 15 december speelt Scout Niblett op het bijna uitverkochte en tweedaagse State-X New Forms. Op de nieuwe prachtige cd This Fool Can Die Now van de Engelse zangeres is bovendien Bonnie ‘Prince’ Billy veelvuldig te horen. Het nummer 'Kiss', waarvan ook een videoclip op Internet is te vinden, is een aardig visitekaartje van het album.

Nieuwe Revu

Tot mijn grote verrassing kreeg ik gisteren te horen dat mijn eerdere stukje over Bob Dylan en zijn filmbiografie I’m Not There volgende week in Nieuwe Revu wordt gepubliceerd. Daarmee heb ik een Sony Ericsson W810i gewonnen, zodat ik ook in de trein of op het toilet kan bloggen.

Crossing Border: deel 3

Op de drukke zaterdagavond zijn er bijna evenveel overlappingen als gaten in het festivalprogramma van Crossing Border te bespeuren. Kan je eigenlijk wel van een muziekliefhebber verlangen om een keuze te moeten maken tussen Kurt Wagner, Joseph Arthur, Fink en Andrew Bird? [Volledige festivalbespreking van zaterdag]

Ryan Adams

Klapstoeltjes! Wie verzint het nou om een rockconcert te organiseren in een theaterzaal die overigens nog het meeste wegheeft van een sfeerloze bioscoopzaal? En dan is het niet eens toegestaan om consumpties mee te nemen in de zaal. Rock-'n-roll zonder drank. U moet er bij zijn om het te geloven. [Volledige concertbespreking]

Crossing Border 2007: deel 2

De donderdag op Crossing Border is er één om snel te vergeten. Vrijdag staat in het teken van wederopstandig of wiedergutmachung, om met de mannen van Jiskefet te spreken. Een avond waarop vooral de liefhebbers van zwaarmoedige singer-songwritermuziek watertandend én in sneltreinvaart door het Haagse Toneelkwartier rennen. Van Okkervil River via Tom Brosseau en Loney, Dear naar Jason Molina. [Volledige festivalbespreking van vrijdagavond]

Hogpig

Ergens in maart 2005 was ik in Denton (Texas). Over dit gat in de buurt van Dallas schreef Boudewijn Büch in zijn voortreffelijke boek De Bril van Buddy Holly het volgende: “Op het grote, vierkante plein van het eigenlijke stadje Denton zijn de jaren vijftig nooit weg geweest. Ik gebruik een late lunch in een diner die uitkijkt op de Carroll Courts Building uit 1896 dat ‘het mooiste gebouw van Noord Texas’ heet te zijn. Schuin tegenover de diner is een grote zaak, de Recycled Book Records CDs.” Het toeval wil dat ik in precies diezelfde eetgelegenheid een hamburger heb gegeten en even later ook in de winkel met tweedehands boeken en platen ben gaan rondkijken. Veel meer is niet te doen in Denton. En toch kent het pittoreske Denton een ongelofelijk bloeiende muziekscène. Wijlen Boudewijn was op zoek naar de bril van Roy Orbison. Ik was destijds in Denton voor het allerlaatste concert van de band Slobberbone, met de vrienden van Centro-Matic in het voorprogramma. Een andere band uit Denton, genaamd Hogpig, ontdekte ik niet veel later. De band maakte stevige, strakke en vuige rock, zonder pretenties. Ik was er sterk van overtuigd dat Hogpig ging doorbreken. Twee keer zag ik de band live op SXSW in Austin (Texas). Vandaag kreeg ik het treurige bericht dat de band is opgeheven.

Fotografen

Mooiste moment van Crossing Border is toch wel het moment dat Patti Smith een hele zwerm opdringerige fotografen uit de zaal laat verwijderen. “Als je nu nog geen goed plaatje heb, dan ben je vast een heel slechte fotograaf,” krijgt een volhouder nog te horen. “Vroeger had ik mijn voet tegen die camera’s gehouden, nu ben ik iets milder geworden,” zegt een geïrriteerde Patti Smith. Ik kan haar moeilijk ongelijk gegeven. Tegenwoordig kan blijkbaar iedereen een spiegelreflexcamera aanschaffen, een weblog beginnen en zich op de gastenlijst laten zetten, om zich vervolgens een plek vooraan het podium te veroveren. Ja, ik ken ze ook: die fotografen die iedereen opzij duwen voor een mooi plaatje. Maar nog irritanter is het constante geflits en geklik van camera’s (of mobieltjes) bij heel stille muziek. Ik hoop dan ook dat steeds meer muzikanten als Patti Smith er iets van durven te zeggen.

Pure Prairie League

Ik heb vrij weinig met The Eagles, hoewel ik toch wel een grootverbruiker ben van soortgelijke countryrock uit de jaren ’70. Maar als iemand over The Eagles begint, dan moet ik altijd denken aan Pure Praire League. Vooral hun elpee Bustin’ Out uit 1972 doet eigenlijk alle platen van The Eagles verbleken. Ontiegelijk strak gitaarwerk, harmonieuze samenzang en een nostalgisch sfeertje maken dit album tot een essentiële aanschaf. Alle nummers op Bustin’ Out zijn ijzersterk en al een dikke tien jaar lang draai ik dit album geregeld. Uiteraard is verder het nooit echt wat geworden met Pure Praire League, hoewel de band nog steeds schijnt op te treden en af en toe een album uitbrengt - net als The Eagles.

Seabear

Erg jammer dat Reykjavik to Rotterdam zonodig tegelijkertijd met Crossing Border moet worden georganiseerd. Ik had graag nog eens Rökkurró en Seabear live gezien. Inmiddels heb ik alweer heimwee naar het prachtige IJsland gekregen. De tweede videoclip van Seabear is overigens zojuist verschenen.

Crossing Border 2007: deel 1

Sinds 1993 is Crossing Border het festival waar gesproken woord, beeldende kunst, muziek en film nader tot elkaar komen. Een week lang bieden talloze zaaltjes in zowel de Koninklijke Schouwburg als het nabij gelegen Nationale Toneelgebouw onderdak aan muzikanten, dichters en schrijvers. Vooral op donderdag, vrijdag en zaterdag is het aanbod van de vijftiende editie zo groot, dat er soms bijna onmogelijke keuzes moeten worden gemaakt. [Volledige festivalbespreking van donderdagavond]

Tom Brosseau

Hij staat er wat lullig bij in zijn blauwe trainingsjasje en zijn spijkerbroek, die tot zijn middel is opgetrokken. Tom Brosseau is een blonde, slungelige en ernstig verlegen jongeman uit Amerika. Toch flirt hij ook met de donkere presentatrice van het festival en wil hij op een gegeven moment niet verder gaan met spelen, totdat de fotografen een plaatje maken van zijn kont. Met die absurde humor zorgt de schuchtere folkzanger voor wat luchtige momenten tussen zijn doorgaans trieste nummers, waarmee hij het publiek in de knusse circustent helemaal het zwijgen oplegt. Tom Brosseau is verreweg het beste wat ik - tot nu toe - heb gezien op een editie van Crossing Border, die vooral donderdag erg moeizaam verliep.

Chuck Berry

Niet Bob Dylan, maar Chuck Berry zou de Nobelprijs voor Literatuur moeten krijgen. Met zijn sublieme rijmelarij over vroegrijpe pubers, glimmende automobielen en zwoele zomeravonden in het muzikale hart van de Verenigde Staten weet hij altijd als geen ander de prille liefde te bezingen. De songtekst van bijvoorbeeld 'No Particular Place to Go' is een knap staaltje poëzie op een oersimpele rockmelodie: 'Ridin' along in my automobile / My baby beside me at the wheel / I stole a kiss at the turn of a mile / My curiosity runnin' wild." (Volledige concertbespreking)

Buitenlandse festivals in 2007

Op Iceland Airwaves ’07 heb ik verreweg de meeste bandjes ontdekt, zoals de Amerikaanse puberrockband Smoosh en het geflipte Khonnor. In Reykjavik was ik verder onder indruk van IJslandse eigenzinnige geesten als Rökkurró, Valgeir Sigurðsson en de kersverse eenmansformatie The Diversion Sessions. De optredens van Grizzly Bear en lokale troetelberen Seabear vielen een tikkeltje tegen. Grizzly Bear ontdekte overigens al op een natte en modderige editie van het Roskilde Festival. Op dit Deense festival waren ook de Annuals een openbaring en zag ik onvergetelijke optredens van oudgedienden als Roky Erickson en Wilco. Maar de Stax Revue op SXSW was toch wel het absolute hoogtepunt van dit jaar.

Eindejaarslijstje 2007

Een heugelijke dag. Na lang wikken en wegen, passen en meten en schrobben en tobben heb ik mijn eindejaarslijstje gereed! 2007 als muziekjaar krijgt van mij slechts een mager zesje.

1. Beirut – The Flying Cup Club
2. Malcolm Holcombe – Not Forgotten
3. Politics – Hands off My Riot
4. Jeff Kanzler – Black Top Road
5. Bill Callahan – Woke on a Waleheart
6. Michael Hurley – Ancestral Swamp
7. Davie Lawson – Konichiwa?
8. Dolorean – You Can’t Win
9. Justin Rutledge – The Devil on a Bench in Stanley Park
10. Porter Wagoner - Wagonmaster

Great Lake Swimmers

De derde langspeelplaat van Great Lake Swimmers, genaamd Ongiara, staat vooralsnog slechts in de schaduw van het vorige, magistrale album Bodies and Minds. Afgelopen weekeinde zag ik de groep rondom Tony Dekker in Amsterdam en Den Haag. Live maakt de groep nog steeds indruk, hoewel het pas echt spannend is als Tony Dekker alleen op het podium staat. De zanger attendeerde me op de allereerste videoclip van de Canadese groep.

Platenbeurzen

Ik heb inmiddels een gruwelijke hekel aan platenbeurzen gekregen. Ik kan het autistische gedrag van sommige bijna bejaarde bezoekers die een Japanse persing van een elpee van Queen spotten - en vervolgens iedereen in hun omgeving genadeloos opzij duwen - absoluut niet uitstaan. Daarnaast erger ik me groen en geel aan de hoeveelheid Duitse schlagermeuk, obscure krautrock en geeluitslaande elpees, waar ik me doorheen moet worstelen, om uiteindelijk te twijfelen over de aankoop van een tweedehands verzamelaar met dubieuze countrysongs, die ondergetekende natuurlijk allang heeft gedownload. Een vijandige verkoper wil niet eens geloven dat ik nooit meer dan 100 euro betaal voor boxen van het label van Bear Family en op die manier inmiddels al een hele collectie bezit. Op de platenbeurs van Utrecht kocht ik dan ook slechts drie cd’s, die ik waarschijnlijk net zo goed bij de plaatselijke Free Record Shop kan kopen: Dressed in Black (A Tribute to Johnny Cash), Happy Come Home van Victoria Williams en Fifty Eggs van Dan Bern. De schade, inclusief de ronduit schandalige, maar verder vrijwillige entreeprijs van 11 euro, is slechts 21 euro 50. De heruitgave van Fruit Tree van Nick Drake heb in bestelling staan, wel de vinyluitvoering natuurlijk.

Platenzaak

Donderdagavond is een heel rare avond, die begint met een grieperige zanger van de band Beirut en eindigt om half vier ’s ochtends, in het enige café dat nog op die onchristelijke tijd open is. Tussendoor, in poptempel Paradiso, zie ik nog een extreem kort, maar betoverend optreden van onwaarschijnlijke gitaarvirtuoos Will Johnson en raak ik in vervoering van de stem van mijn vriend Tony Dekker van de Canadese Great Lake Swimmers. Veel later, in het rokerigste café van Rotterdam, waar de nuttelozen van de nacht zich verzamelen, kom ik iemand tegen die in mijn favoriete (en de plaatselijke) platenzaak werkt. Hij maakt een grapje, dat het slecht gaat met de zaken. Ik ben namelijk al ontiegelijk lang niet meer in zijn platenwinkel geweest en bestel bijna alleen nog maar mijn cd’s via Internet, veel goedkoper en veel handiger. Maar die platenwinkel is me toch wel heel erg dierbaar. Ik moet meteen denken aan de eerste cd die ik daar jaren geleden kocht: Document van R.E.M.. Bovendien heb ik er levensbelangrijke aankopen gedaan, zoals The Complete Hank Williams en die ene uitputtende box van The Velvet Underground, en dat allemaal van mijn zuurverdiende zakgeld. Misschien dat ik dit weekeinde nog even een vertrouwd rondje maakt langs de platenzaken van Rotterdam en zomaar wat cd’s koop, al is het alleen maar uit een zeker gevoel van pure nostalgie. Of is het wellicht een schuldgevoel? Het is toch wel heel erg als de verkopers van de platenzaak je gaan missen.

Van Morrison

Telkens dat dikke vingertje in de lucht, als iemand uit zijn band een solo mag geven. Telkens dat irritante geroezemoes, met zijn rug naar zijn trouwe fans, als er iets niet helemaal naar zijn zin is. Ik zou als muzikant in de riante band van Van Morrison helemaal gek worden van die tiran op het podium. Tegen het publiek zegt de dikke man, met eeuwige gleufhoed en donkere bril, geen woord. Hij kijkt zijn bezoekers nauwelijks aan, speelt geen minuut te lang en banjert als een stijve hark zenuwachtig tussen zijn muzikanten. Uitgerekend zo’n arrogante eikel als Van Morrison beschikt over de allermooiste stem. In de Heineken Music Hall speelt hij veel uitgekauwde bluesnummers en lichte jazz van zijn latere albums. Natuurlijk speelt hij ook ‘Brown Eyed Girl’ en ‘Moon Dance’. De enige verrassing in de set is ‘Here Comes the Night’, dat hij bijna nooit meer speelt. Rond de christelijke tijd van half tien is het afgelopen en nog geen vijf minuten later sta ik buiten in de kou, zonder foeilelijk T-shirt van 20 euro en zonder zijn laatste cd. Ik had graag nog eens de gedreven versie van ‘Beside You’ of ‘Did Ye Get Healed’ gehoord. En toch hoor je me niet klagen. Precies anderhalf uur lang ben ik in trance geweest, van dat ziekmakende perfectionisme, van die hemelse achtergrondkoortjes, maar toch vooral van de soulstem, die uit een opgeblazen kikker als Van the Man komt.

Beirut vecht tegen de griep

In korte tijd heeft Beirut een plek op Europese podia en festivals bevochten. Een doorbraak die volkomen terecht is, als men afgaat op het recente album The Flying Cup Club. In Amsterdam vecht het 21-jarige talent Zach Condon tegen een zware griep, met whisky van een goed merk als medicijn. (Volledige concertbespreking)

Lijstjestijd

Als het einde van het jaar nadert, worden muziekjournalisten altijd een beetje zenuwachtig. November is lijstjestijd! Voor de Mania van Plato heb ik reeds mijn top drie ingestuurd. Voor KindaMuzik moet ik er nog een stuk of zeven platen bij bedenken. Ieder jaar kies ik voor de albums (of dvd’s) die ik gevoelsmatig het meest heb gedraaid. The Flying Cup Club van Beirut springt er onmiddellijk uit. Een tweede en derde plek zijn respectievelijk voor ietwat obscure albums van de onvolprezen Malcolm Holcombe en het Rotterdamse Politics gereserveerd. Natuurlijk wil ik ook het Concert van het Jaar niet voor me houden. Of gaan Chuck Berry en Van Morrison dit optreden misschien nog overtreffen?

I'm Not There

Ach, Bob Dylan. Soms is het alsof hij stiekem al dood is, zeker nu er allerlei verzamelalbums, tributes en films verschijnen. De laatste keer dat ik hem in Amsterdam zag, bewoog hij nauwelijks en praatte hij weliswaar niet zo heel erg veel, maar dood was hij zeker niet. Zijn stem kraakt nu als een zombie uit een horrorfilm van George Romero, die langzaam onder een grafzerk vandaan kruipt. Maar geen slecht woord over Dylan: zijn laatste wapenfeit Modern Times laat allesbehalve een dode zanger horen. En als de film over zijn leven tegenvalt, dan is er altijd nog de originele soundtrack van I’m Not There. Lang geleden dat ik zo onder de indruk was van een uitputtende verzameling covers. Ik weet amper waar te beginnen. Jeff Tweedy van Wilco klinkt hopeloos alleen in ‘Simple Twist of Fate’. Calexico speelt met grootheden als Charlotte Gainsbourgh, Roger McQuinn en Willie Nelson. Sufjan Stevens bewerkt ‘Ring Them Bells’ tot een miniopera. En Bob Forrest duikt ook weer eens op. Bijna niemand stelt eigenlijk teleur. Als Hij niet ooit aan een oneindige wereldtournee was begonnen, zou Bob Dylan nu rustig een plekje onder de zoden kunnen opzoeken, met dit overweldigende eerbetoon in zijn achterzak.

Richard Stooksbury

2007 is het jaar van de rauwe, doorleefde en authentieke countrymuziek. De briljante cd Not Forgotten van beroepszwerver Malcolm Holcombe komt ongetwijfeld in mijn top 10 van dit jaar. (Volgend jaar kan je Holcombe zien op Blue Highways, kortom, iets om naar uit te kijken.) Van zijn drinkmaatje Richard Stooksbury is onlangs ook een schitterend luisteralbum verschenen: South. Dit album staat terecht in de hitparade van mijn favoriete muzieksite en laat horen dat countrymuziek nog springlevend is.

Nick Drake

Ik zou Fruit Tree van Nick Drake nog wel op vinyl willen hebben. Maar om nu weer een dikke 30 euro neer te tellen voor een flauwe heruitgave op drie cd’s en dvd met documentaire gaat me net iets te ver. Natuurlijk, The Complete Reprise Collection van Gram Parsons kocht ik ook, terwijl ik al zijn albums en compilaties al heb. En een box met het hele oeuvre van Tiny Tim heb ik bijvoorbeeld ook niet laten liggen. Maar ik heb net twee schitterende (en dure) boxen van het voortreffelijke Dust to Digital in huis gehaald: Fonotone Records: Frederick, Maryland (1956-1969) en - eindelijk - Goodbye, Babylon. Daarnaast kon ik het toch ook niet laten om People Take Warning! (Murder Ballads & Disaster Songs, 1913-1938) in het virtuele boodschappenwagentje te plaatsen. Mijn huis lijkt ondertussen op een muziekmuseum, zeker met al die vooroorlogse country, blues en gospel. Dit jaar geef ik voor heet eerst meer geld uit aan cd’s dan aan drank. Ik heb dus defintief mijn besluit gemaakt: ik ga Fruit Tree niet bestellen! (Dylan van Bob Dylan heb ik tenslotte ook kunnen laten liggen.) Nou ja, heel misschien als die box in de uitverkoop ligt of als ik Five Leaves Left, Brayter Layter of Pink Moon weer eens kwijtraak aan een vriendinnetje...

Lou Vargo

Daar heb je er weer eentje: zo’n uit de kluiten gewassen plattelandsjongen, die op een goede dag besloot om wat liedjes te schrijven en zijn ouderlijke boerderij te verlaten. En wat zijn die nummers op zijn miniplaat American Disaster eenvoudig en sober. Resultaat is dat je enorme zin krijgt om zelf een akoestische gitaar te pakken en alle ellende van je af te zingen. Vijf nummers telt de cd. En dat is eigenlijk precies goed. Lou Vargo is nou niet bepaald de origineelste singer-songwriter die ik ken. Daarnaast zingt hij over Jezus en is hij niet vies van clichés, die mannen als Steve Earle, John Mellencamp en John Prine allang voorkauwden. Neemt allemaal niet weg dat er een zekere aantrekkingskracht schuilt in de vertrouwde countrymuziek van deze meneer. Ik kijk nu al it naar een volwaardige plaat van Lou Vargo.

Lacrosse

Lacrosse is de geboorteplaats van seriemoordenaar Ed Gein, de nationale sport van Canada én de naam van een Zweedse popband. Vorige maand was ik nog in IJsland voor Airwaves. In de goedkoopste kroeg van Reykjavik ontmoettte ik een Zweedse dame, die zo lief was om me dit vrolijke popbandje aan te raden. Die 390 IJslandse kronen voor een biertje waren dus een goede investering. De cd van Lacorosse is een aanrader en heet voluit This New Year Will Be for You and Me. De cd is zojuist verschenen op het label van Tapete. Scandinavië blijft me verrassen.

Beirut

De Plaat van het Jaar is voor mij de nieuwste Beirut. En dat is opmerkelijk. Zijn optredens op SXSW en Roskilde zijn me nauwelijks bijgebleven en zijn debuut kon me destijds ook niet helemaal bekoren. Maar The Flying Cup Club raakt me als geen andere plaat in 2007. En daarom is het album Plaat van het Jaar en ben ik morgen in Paradiso. Als Beirut weer net iets te feestelijk gaat spelen, zoals op Roskilde, kan ik altijd nog terecht bij de immer ingetogen en troosteloze countryrock van Great Lake Swimmers in de kleinere bovenzaal.

Roots of Heaven IX

Afgelopen weekeinde was ik zowaar op de negende editie van Roots of Heaven in het Haarlemse Patronaat, om verslag te doen en in de foyer wat bezoekers een notitieblokje onder de neus te duwen. Het publiek kwam vooral voor tante Lucinda, die ik vrijdagavond nog in Off_Corso zag. In Rotterdam was Lucinda Williams iets te vrolijk voor mijn gevoel en in Haarlem leek ze last van een flinke kater te hebben. Niettemin was de reis naar een regenachtig Haarlem de moeite waard. Califone en Dolorean maakten veel indruk.

The Pierces

Een poosje terug schreef ik een tamelijk lovende recensie over de nieuwe plaat van The Pierces. Een paar dagen geleden werd ik zomaar gebeld door iemand van 3voor12, om nog eens iets te vertellen over mijn affaire met die twee bloedmooie dames uit Alabama, die nu in het hippe deel van New York wonen. Als ik eens iets positief over een cd van lelijke vent schrijf, word ik nou nooit uit bed gebeld. In ieder geval staat dit leuke bandje morgenavond in Club3voor12. Ook de Haagse rockers van Venus Flytrap zijn dan in hetzelfde programma te bewonderen.