The Legendary Stardust Cowboy

Je moet wel van goeden huize komen als je al sinds 1968 dezelfde grap weet te vertellen. Norman Carl Odam, alias The Legendary Stardust Cowboy, alias The Ledge, komt uit Lubbock (Texas), de stad van Buddy Holly. Hij houdt er al sinds mensenheugenis een dubieuze status als talentloos cultidool op na. The Legendary Stardust Cowboy is een cowboy van een andere planeet. [Volledige concertbespreking]

The Magnetic Fields

Sommige concerten lijken een eeuwigheid geleden. Een van de meest bizarre, maar tegelijkertijd ook ontroerendste festivaloptredens waar ik bij was: Magnetic Fields op een zonnige ochtend op het Deense Roskilde Festival. Het is de enige keer dat ik de band, die niet zo gek veel live speelt, op een podium zag, nota bene op een immens festival. Een sikkeneurige zanger, die niet wil dat het publiek meeklapt, en een wat melig, plompverloren meisjesmeisje. De Magnetic Fields volgen is tamelijk lastig, om allerlei redenen. Daarom ben ik aangenaam verrast met de nieuwe plaat: Distortion.

Band of Horses

Soms mis zelfs ik iets. Maar als ene Hank Williams bijna 40 jaar na zijn dood pas in huize Midnight Cowboy arriveert, dan mag de Band of Horses nog enigszins van geluk spreken. Om maar eens met een akelig cliché te eindigen: beter laat dan nooit!

Surface Noise en Politics

Zo vroeg in het jaar is het nog lastig om aan te geven wat 2008 nou precies gaat brengen. Maar wie even in programmaboekjes van toonaangevende festivals als het Groningse Noorderslag en het Amerikaanse SXSW spiekt, weet vrij snel dat gitaarrock weer helemaal terug is. En dan is er nog die stroom bands uit de jaren negentig, zoals Black Crowes en The Breeders, die in 2008 allemaal glashard terugkomen. De Rotterdamse bands Surface Noise en Politics geven alvast een voorproefje. [Volledige concertrecensie]

T-99 en Charley Cruz

Het kan zomaar gebeuren dat alles samenkomt op een grijze en natte donderdag, in het drukke hartje van Den Haag. In de kleine zaal van Het Paard schuilen veel mensen voor de regen en krijgen zodoende een mooie avond. [Volledige concertbespreking]

Joan Baez

Vrouwen. Ik heb er wel iets mee. Zolang ze maar lekker treurig klinken. Neem nou Joni Mitchell. Blue is de perfecte liefdesverdrietplaat. Fascinerend is ook dat ze haar persoonlijke leed in het decor van de oorlog in Vietnam weet te plaatsen. In die roerige tijd zijn veel mooie cd’s verschenen. Hoewel ze totaal niet mijn type is en ik niet zonodig alles van haar moet hebben, houd ik ook erg van Joan Baez. Haar eerste plaat Diamonds & Rust verscheen een paar jaar later en telt voornamelijk opvallende covers, zoals ‘Fountain of Sorrow’ van Jackson Browne, de echtscheidingballade ‘Simple Twist of Fate’ van haar vriendje Bob Dylan en ‘Hello in There’ van de onvolprezen countryzanger John Prine. Diamonds & Rust is enerzijds een opmerkelijk conservatieve folkplaat. Maar de (jazz)muzikanten die op deze plaat meespelen en de onwaarschijnlijk mooie zangstem van Joan maken het verschil. Diamonds & Rust is wat je noemt een tijdloze plaat.

R.E.M.

Een ander album waar ik in 2008 naar uitkijk, is Accelerate van een heel oude jeugdliefde, R.E.M. genaamd. Inmiddels is R.E.M. wel een band van formaat, hoewel de band uit Athens vooral in eigen land op retour is. Laatste paar albums stellen niet veel voor. Als ik heel eerlijk ben, vind ik Green de afsluiter van een creatieve periode en zijn enkel albums als Automatic for the People en - in minder mate - Up slechts stuiptrekkingen. Maar, vergevingsgezind als ik ben, geef ik mijn jeugdliefde graag nog een kansje: R.E.M. ga ik live zien in maart, op SXSW.

Radar Brothers

De eerste plaat van 2008 waar ik echt naar uitkijk, is toch wel Auditorium van de Radar Brothers. Een voorproefje, genaamd 'Warm Rising Sons', is alvast te downloaden. Erg prettig nieuws is ook dat de groep uit Los Angeles dit jaar op SXSW speelt.