Kim Richey

Rise uit 2002 is het doorbraakalbum van Kim Richey. Dat de opvolger, Chinese Boxes getiteld, nu pas verschijnt, doet de naamsbekendheid van de Amerikaanse zangeres weinig tot geen goed. Gelukkig zijn er nog drie voorgangers van Rise en een verzamelaar, The Collection uit 2004, om de pijn van het lange wachten te verzachten. [Volledige albumbespreking]

Michael Fracasso

Het Greenwich Village in New York van eind jaren zeventig is natuurlijk niet zo spannend als dat van de roerige jaren vijftig en zestig. Maar toch, singer-songwriter Michael Fracasso zet er in al in 1979 zijn eerste schreden op het podium. Volgend jaar speelt Michael Fracasso op Blue Highways. [Volledige albumbespreking]

Owen Temple

Mannen en gitaren. Net zoiets als mannen en auto’s. Of mannen en bier. Met je gitaar poseren op de hoes, zoals Owen Temple op de cover van zijn cd Two Thousand Miles, is anno nu best gedurfd. Die machopraktijken verwacht je eerder van een rockicoon uit de jaren tachtig, zoals Bruce Springsteen. En dan draagt Owen ook nog een T-shirtje uit de uitverkoopschappen van de Gap, zeg maar de Wibra van de Verenigde Staten. Zoals je misschien verwacht, is er met zijn songs weinig mis. Dat zijn eenvoudige songs van harde bikkels in houthakkershemden, die zich tachtig uur per week in het zweet werken. Als kenners de naam Lloyd Maines als producer zien staan, is verdere uitleg helemaal overbodig.

Tree by Leaf

En zo worstel ik me op de valreep van 2007 nog even snel door een flinke stapel cd’s heen. (Je moet tenslotte toch wat op Tweede Kerstdag.) Met al dat onbegonnen recensiewerk voel ik me soms als jurylid van het vreselijke Idols. Maar wie ben ik, om iets lelijks te schrijven over een bandje dat al een kleine tien jaar aan de weg timmert? Gelukkig valt de lichtjes rammelende popcountry van Tree by Leaf alleszins mee en is het dus helemaal niet nodig om dit bandje uit Maine af te kraken. Ik houd sowieso wel van harmonieuze folk en country. Op There Is a Vine zijn hoofdrollen weggelegd voor de zangstemmen van Siiri Soucy en Garret Soucy. Een enkele keer klinkt Tree by Leaf als een plattelandsversie van The Smiths. Jammer alleen dat er op de site van Tree by Leaf geen nummers zijn te beluisteren. Blind kopen dan maar?

Deana Carter

Wie niet in slaap is gevallen bij het kabbelende openingsnummer, de uitgekauwde cover 'Crying', en wie zich niet door een paar lange benen en kort jurkje op de hoes laat misleiden, moet toegeven dat het album The Chain niet helemaal verspilde moeite is. Echte dieptepunten blijven - godzijdank - achterwege. [Volledige albumbespreking]

JJ Schultz

Als zijnde de JJ Schultz Band laat JJ Schultz, ofwel Jerod Schultz, doorgaans aanstekelijke en goedgemutste countryrock horen. Een mooi voorbeeld daarvan is zijn vorige cd, Something to Me getiteld. Zijn nieuwe album Traveling Songs is weer heel andere koek dan de opzwepende voorganger. Dit intrigerende luisteralbum, waarvan de titel de lading volledig dekt, is behoorlijk ingetogen en sfeervol, hoewel er nog altijd zes bandleden onder zijn hoede vallen. Maar de band houdt zich angstvallig stil. [Volledige albumbespreking]

Amy Speace

Muziekliefhebbers die naar iets totaal vernieuwends op zoek zijn, moeten nu snel verder kijken. Singer-songwriter Amy Speace schrijft tamelijk traditionele popsongs, die nergens doen vermoeden dat ze uit deze tijd stammen. 1973 is ongeveer het jaar waarin Speace en band leven. [Volledige albumbespreking]

Grizzly Bear

Fuck the Writer, Politics, Tiger Saw

Wat een avond. Wat een nacht. Half drie thuis. Zaterdagavond optredens in een Rotterdamse huiskamer. Mijn favoriete Rotterdamse bandjes, Fuck the Writer en Politics, en de Amerikanen van Tiger Saw arriveren ruim op tijd. Hete koffie staat klaar in plastic bekertjes. Vegetarische pasta staat op het vuur. De drie Amerikanen zijn uitgehongerd en zitten verkleumd voor de centrale verwarming. Het publiek druppelt langzaam binnen. Mensen zitten of liggen vooraan. Anderen hangen aan de bar in de keuken of zitten op de trap. Een enkeling staat buiten te roken. Ademloos wordt er geluisterd naar de akoestische muziek. Eerst naar het duo Fuck the Writer. Zanger Emil lijkt op een ruige Vikingzoon, met lange blonde haren en de stem van een uit kluiten gewassen zeevaarder. De in Rotterdam woonachtige Groninger wordt bijgestaan door zijn lieftalige vriendin Milena Eva, die met haar wonderlijke vocalen en strijkinstrument zorgt voor de juist balans. Al in de eerste minuten kan je de spreekwoordelijke speld horen vallen. En wie naar buiten gluurt, ziet de door de motsneeuw bedekte poort van Rotterdam. Het viertal Politics speelt veel nummers van de voortreffelijke debuut Hands Off My Riot. De band speelt alleen nu wat ingetogener en lijkt zich daarmee helemaal aan te passen aan de gemoedelijke huiskamersfeer. In de eerste set van Tiger Saw praat de zanger voluit en mag het publiek vragen stellen aan de band die hun Europese tournee in Rotterdam feestelijk beëindigt. Ze hebben duidelijk naar hun zin, hoewel tijdens de nachtelijke afterparty de vermoeidheid parten speelt. Even daarvoor, in de tweede set van de avond, is er nog weinig te merken van slaperige bandleden. Het drietal krijgt het zelfs voor elkaar op de hele huiskamer mee te laten zingen. In de toegift spelen ze met Politics nog een vredige coversong: ‘Love Me Do’ van The Beatles. Wat een afsluiter van Live in Your Living Room. En dan is het hoogste tijd om contactgegevens uit te wisselen, cd’s in te slaan en nog wat koude of warme drankjes naar binnen te werken, zodat de koude winternacht kan worden getrotseerd.

Dan Fogelberg R.I.P.

Townes van Zandt in het Gronings

Omdat ik nu eenmaal fan van TV Oranje ben, kijk ik regelmatig even op de site voor de laatste nieuwjes uit het schnabbelcircuit, zoals de tragische dood van Arne 'Meisjes met Rode Haren' Jansen. Vandaag wordt mijn aandacht getrokken door een opmerkelijk bericht, waarin staat dat een aantal muzikanten nummers van de legendarische Texaanse en al enige tijd dode troubadour Townes van Zandt in het Gronings gaan zingen. Zo is ‘As Ik Die Wil Zain’ een vertaling van de klassieker 'If I Needed You' en heet 'Waiting around to Die' nu ‘Wachten op t In’. Het zal me benieuwen hoe dat klinkt.

Daniel Johnston

Over outsiders gesproken: al geruime tijd circuleert er een hoogst interessant filmpje op het Internet, met in de hoofdrol de manisch-depressieve colajunk Daniel Johnston. In een Engelse taxi zingt de Texaanse zanger, liedjeschrijver en cultheld het geweldige 'Grievances', dat in de oorspronkelijke versie te vinden is op het onmisbare The Early Recordings, Vol. 1 (deel twee is - spijtig genoeg - nog niet gesignaleerd).

The Legendary Stardust Cowboy

Toen ik me in het fenomeen outsiders begonnen te verdiepen, kwam ik al vrij snel bij The Legendary Stardust Cowboy uit Texas terecht. Ooit scoorde Norman Carl Odam, zoals zijn echte naam luidt, een hitje met het nogal bizarre 'Paralyzed'. Sindsdien duikt hij zo nu en dan op en wordt hij zelfs gezien als de uitvinder van psychobilly. Wie meer over The Legendary Stardust Cowboy en andere outsiders te weten wil komen, kan haast niet om het boek Songs in the Key of Z: The Curious Universe of Outsider Music heen. Vrijdag 25 januari 2008 speelt The Legendary Stardust Cowboy in het Haagse Paard.

Internetkoopjes

Wat is er nou leuker dan het Internet afstruinen, op zoek naar (goedkope) cd’s die je nog niet hebt? De lage dollarkoers en sites zoals NLstore en (de Amerikaanse) CD WOW!, die geen verzenkosten rekenen, helpen een handje. Ik speur toch het liefst naar boxsets met oude muziek en heruitgaven van vergeten singer-songwriters, zoals J.D. Souther. Gisteren was ik toevallig in een aantal Belgische platenzaken en merkte ik dat eigenlijk alleen nog maar via Internet vind wat ik zoek en wil hebben. Op Platenbeurzen heb ik ook niets meer te zoeken. Een overzicht wat ik de laatste tijd zoal bestelde, staat hieronder.

Border Town: The Very Best of J.D. Souther (2007)
Hoewel J.D. Souther misschien wel de belangrijkste singer-songwriter uit het Californië van de jaren zeventig is en hij songs voor The Eagles deponeert, zijn de soloalbums van J.D. Souther zelden een succes geweest. De nieuwe verzamelaar geeft een mooi overzicht van deze getalenteerde, maar verder vrijwel onzichtbare liedjesman.

Fonotone Records: 1956-1969 (2005)
Vijf cd’s stampvol met obscure bluegrass van het gelijknamige platenlabel uit de kelder in Frederick (Maryland). De verpakking alleen is de moeite waard: een soort van sigarendoosje, waarin ook nog eens een flessenopener, boekje en wat ansichtkaarten zitten. Van de muziek is lang niet alles even interessant en sommige tracks zijn inwisselbaar, maar zeker de 40 euro waard die ik voor dit doosje neerlegde.

Goodbye, Babylon (2003)
Deze box had ik al veel te lang op mijn verlanglijstje staan. Dat de box van Dust to Digital zo duur is, kan ik wel begrijpen; de cd’s zitten in een uitschuifbare houten doos. De laatste cd bevat louter preken van godvrezende dominees uit het oude Amerika. De andere vijf cd’s bevatten voornamelijk gospelmuziek. Af en toe komt er ook wat spirituele en krakende countrymuziek van bijvoorbeeld de Louvin Brothers of Hank Williams langs. Maar het gaat natuurlijk natuurlijk vooral om die bezeten negerkoortjes uit vergeten tijden. Ik kan me haast niet voorstellen dat ik bijna vijf jaar zonder deze box heb geleefd!

Pride (2007)
Soms bestel ik nog wel eens wat nieuwe muziek en vaak zijn dat van die baardige en Will Oldham-achtige sombermannen, zoals Matthew Houck, alias Phosphorescent. Alleen al de hoes lijkt wel erg op het debuut van Palace Brothers. Maar daarentegen zijn de trage arrangementen van Phosphorescent wel rijker gevuld.

Grizzly Bear

Een van de leukste popbandjes van dit muziekjaar ontbreekt in mijn eindejaarslijstje. Dat komt: Grizzly Bear (live gezien op Roskilde Festival en Iceland Airwaves '07) bracht helemaal geen cd uit in 2007. Op de valreep komt dit Amerikaanse en countrygetinte popbandje nog wel met een wonderbaarlijke ep, kortweg Friend genaamd. Met een keurige 11 tracks en een normale speelduur kan je dit schijfje eigenlijk niet als ep kwalificeren. Daarnaast doen er nogal wat muziekvrienden mee op Friend, zoals Beirut en Dirty Projectors als achtergrondzangers en CSS, Band of Horses, Atlas Sound, die nummers van Grizzly Bear coveren. Natuurlijk, Friend is officieel een ep en bevat vooral oude nummers in nieuw jasje. Om al die redenen mag Grizzly Bear dus niet in een eindejaarlijstje. Maar Grizzly Bear gaat niettemin de boeken in als één van de verrassendste bandjes van 2007.

Bruce Springsteen

Zou Bruce Springsteen ook wel eens een baaldag hebben? Dat hij even geen zin heeft in een joelende mensenmassa en het gehijg van gitarist Little Steven in zijn nek? Denk het maar niet: "Workin' in the fields till you get your back burned / Workin' 'neath the wheel till you get your facts learned." [Volledige concertbespreking]

Simon Finn

Ik heb een zwak voor vergeten, schijndode singer-songwriters. Neem nou Simon Finn, die ergens eind jaren zestig of begin jaren zeventig de klassieke elpee Pass the Distance voor het label van Mushroom opnam en onlangs doodleuk weer eens opdook met een nieuwe cd. Nou ja, zijn nieuwe en waarschijnlijk derde cd Accidental Life is alweer een paar maanden uit, maar was geruime tijd alleen via slinkse wegen te bemachtigen. Niemand weet ook precies hoeveel platen hij heeft uitgebracht. De nieuwe cd maakt ergens ook wel duidelijk dat Pass the Distance zijn absolute mijlpaal is. Belangrijkste nummer op dit griezelige plaatje is toch wel ‘Jerusalem’ dat als een liefelijke folksong begint en eindigt in passioneel geschreeuw. Simon Finn lijkt telkens in conflict met God en de Duivel. In het mystieke 'Where's Your Master Gone' probeert hij zelfs Satan te bekeren: "I saw a devil rise up out of the water and he looked so gentle and he cried." De songs van Simon Finn zijn als het ware kleine nachtmerries en gaan verder waar Leonard Cohen op zijn voortreffelijke Songs from a Room stopt. Pass the Distance is bovendien het bewijs dat free folk (of is het freak folk?) toch vooral geen nieuw verschijnsel is.