Boxen

Ik al aardig wat boxen in mijn collectie. Onlangs kwamen daar twee mooie exemplaren bij: die van wijlen Mickey Newbury (die ik gewoon via zijn website bestelde) en die van Paul Simon (via mijn favoriete koopsite Play.com). (Jammer alleen dat die laatste in Nederland is als ik uitgerekend bij het concert van Leonard Cohen in Amsterdam ben, maar dat zijde.)

My Morning Jacket en Fleet Foxes

Twee bands die heel hip zijn momenteel: My Morning Jacket en Fleet Foxes. Beide cd's hebben een prettig prijsje bij CD WOW! Ik heb al wat gehoord en zowel My Morning Jacket als Fleet Foxes zijn kandidaten voor mijn eindejaarslijstje 2008.

Play.com

Bij Play.com zijn nu heel veel cd's voor 4 euro 49 in de aanbieding. Ik kocht o.a. een aantal remasters van Fairport Convention en Sandy Denny, alsmede nog wat ontbrekende cd's van Loretta Lynn, Lee Dorsey, Nirvana (in de categorie 2 voor 15 euro), Steve Earle en Bob Dylan (natuurlijk Bob Dylan!).

Willie Nelson

Hij weet van geen ophouden. 30 april wordt Willie Nelson 75, maar geen grijze haar op zijn hoofd die denkt aan stoppen. Hij gaat onverstoord door met platen maken en optreden, zoals het eigenwijze en taaie countryoutlaws betaamt. [Volledige concertbespreking]

Blue Highways

Knap dat zonder noemswaardige publiciteit en zonder echte publiektrekkers een festival als dit nog behoorlijk wat belangstellenden op de been krijgt. Zeker 1500 mensen vinden de weg naar Leidsche Rijn, tijdelijke uitwijklocatie van Vredenburg en voormalig Pepsi Stage. Van half vier 's middags tot iets voor middernacht vormt de Utrechtse locatie het strijdtoneel voor de negende editie van Blue Highways. Jammer dat je voor een hapje eten bent aangewezen op een ranzige snackcaravan die buiten in de kou staat. Sommigen laten een pizzakoerier uitrukken. Een andere noodvoorziening en bron van ergernis is de rumoerige foyer. [Volledige concertbespreking]

Roskilde is overleven

Roskilde staat op nummer 2 in mijn Top Tien van de Beste Festivals. (Aan het intieme Airwaves in IJsland kan nog geen enkel festival tippen.) Dit jaar reis voor de achtste keer naar het Deense plaatsje, waar altijd een soort van onverklaarbare magie in de lucht hangt. Daarnaast is Roskilde niet alleen een festival wat je moet beleven, maar vooral moet zien te overleven. Het programma van 2008 wordt waarschijnlijk het beste ooit, met o.a. favorieten als Neil Young, Band of Horses, Bonnie 'Prince Billy', Duffy, José González, Mugison, Radiohead, Seasick Steve (!), Sunburned Hand of the Man en Tokyo Police Club, die ik onlangs nog op SXSW zag.

Sfeervolle Simone White in vuilniszak

In Lantaren/Venster gaat het er stilletjes aan toe bij de spookachtige en zéér aparte americana van het excentrieke duo Thinguma*jigSaw. Ieder stuitererend plastic bekertje of kuchje in de zaal klinkt als een bulderend kanon. Zingende zaag, gepingel op banjo en een piephoog stemmetje zijn enkele smaakmakers. Voor wie Thinguma*jigSaw te vreemd vindt, is er nog altijd Simon 'Beep Beep Song' White. In een afschuwelijke grijze jurk en met een treurig gezicht zingt Simone White voor slechts een handjevol zitvolk. Hoewel ze nergens verrast of een tikje sneller schakelt, zorgt de kabbelende folk voor enkele fraaie sfeermomenten. Maar wie zich naar een heel andere dimensie wil laten transporteren, zit pas echt goed bij Peter Broderick. In het dagelijks leven is hij violist bij folkgroep Horse Feather en werkt hij onder meer met Efterklang en M. Ward. Alleskunner Broderick blijkt een ware virtuoos en creëert ronduit betoverende muziek met viool, piano, zang en samples. Samen met Mariee Sioux op vrijdag is hij toch wel een ware openbaring van dit tweedaagse muziekfeestje. [Volledige concertbespreking]

Indianenmagie van Mariee Sioux

Al edities lang staan er op het Rotterdamse festival singer-songwriters die de Amerikaanse folkmuziektraditie in ere houden, waaronder invloedrijke veteraanmuzikanten als Vashti Bunyan en Michael Hurley. En hoewel ze nog aan een vervolg van haar debuut The Pirate's Gospel uit 2006 werkt, hoort ook Alela Diane nu al bij de belangrijkste vertegenwoordigers van stille luistermuziek. In een volle schouwburg staat zij te midden van vader Tom en singer-songwriters Matt Bauer en de Mariee Sioux. Laatstgenoemde ziet er uit als een soort kruising tussen het zusje van Hiawatha en de jonge folkzangeres Joan Baez. Later die avond overtreft Mariee Sioux met magische keeloefeningen en spirituele songs het mooie, maar toch ook net iets te keurige optreden van Alela Diane. Wat eerder die avond de klungelende Jana Hunter niet lukt, bereikt Mariee Sioux wel: de aandacht vasthouden van een bomvolle zaal. Bij Hunter staan er op het laatst nog maar vijf mensen te luisteren naar een hemeltergende uitvoering van Neil Youngs 'Only Love Can Break Your Heart'. Even lijkt het erop als men bij de voorronde van Idols terecht is gekomen. [Volledige concertbespreking]

Mariee Sioux

Boodschappenlijstje Motel Mozaïque

Vrijdag: Alela Diane, Jana Hunter, Mariee Sioux en Low of Holy Fuck.
Zaterdag: Noah and the Whale, Tinguma * Jigsaw, Simone White of Yura Yura Teikoku en The Gutter Twins.

Phosphorescent

Willie Nelson

Wie begin 2007 present was bij zijn fenomenale optreden in Paradiso zal beamen dat Willie Nelson nog lang niet toe is aan een plekje achter de spreekwoordelijke geraniums. Integendeel. De dik zeventigjarige countryoutlaw is nog altijd een druk baasje en loopt bijna over van bezieling en productiviteit. [Volledige albumbespreking]

The Brew

Meteen is duidelijk dat de jonge snaken van The Brew er veel zin in hebben. Het Engelse drietal heeft wel energie in huis. Dat er maar 25 toeschouwers zijn, lijkt hen verder weinig te deren. De kleine zaal van Waterfront is zojuist verbouwd en The Brew is van plan om de hele tent opnieuw af te breken. [Volledige concertbespreking]

Fame

Boxenavond bij Fame. Al ruim een uur voor de speciale openingstijd van 20.00 uur wacht men in de regen, om precies op tijd toe te happen. Dat wachten blijkt geen overbodige luxe: sommige boxen zijn al binnen 10 minuten uitverkocht, zoals The Definitive Otis Redding, die ook ik op mijn lijstje heb staan. Helaas blijk ik net te laat voor Otis en Simon & Garfunkel. Wel pak ik 7-delige boxset van Roy Orbison uit het rek met enkele normaliter peperdure Bear Family-boxen. Zeker twee jaloerse mannen blijven me de rest van de avond achtervolgen, maar voor 55 euro haal ik zo’n prachtexemplaar niet uit mijn boodschapjemandje. Even getwijfeld over een soortgelijke box met Chet Atkins, maar na een paar minuten verdwijnt de box al in een ander mandje. Ik houd het ver netjes: een grote box met alles Split Enz, twee redelijk bescheiden boxen van Sam Cooke en Miles Davis (The Jack Johnson Sessions), een vrij nieuwe box met New Orleans-muziek en natuurlijk alle albums die Johnny Cash voor Sun uitbracht in een kartonnen omhulsel. Ik kan me herinneren dat ik wel eens met meer de deur ben uitgelopen, maar ik ben nu eenmaal iets selectiever geworden.

SXSW: Duffy is perfect

Iedere ruimte doet tijdens SXSW dienst als podium. Zo ook de achtertuin van de French Legation, een villa waar de vertegenwoordiger van Frankrijk woonde in de tijd dat Texas nog een republiek was. Hier spelen 's middags een stuk of tien bands, waaronder grootheden als J. Mascis (Dinosaur Jr.) en Thurston Moore (Sonic Youth) en beloftes als Noah and The Whale en Laura Marling. Ook het Britse Lightspeed Champion is van de partij en geeft een akoestisch optreden. Het publiek ontvangt hun vrolijk kabbelende indiepop, die goed in elkaar zit, met veel enthousiasme. Sons and Daughters maakt met matige uitgevoerde en totaal misplaatste garagerock abrupt een eind aan de reeks van rustige concerten. Jammer want het was zo'n relaxed feest. [Volledige festivalbespreking]

SXSW: Hete zomernacht in Texas

Op de heetste avond van het jaar speelt de allerheetste band van het moment in Antone's. De stoep ziet zwart van de mensen en de portier van de befaamde bluesclub overweegt 911 te bellen. Hoewel Amerikanen doorgaans netjes in de rij wachten, ontstaan nu benauwde situaties op 5th Street. Drie uur wachten om vanuit de deuropening een glimp op te vangen van het bewierookte Vampire Weekend [foto boven] lijkt de normaalste zaak van de wereld. Alleen acteur Steve Buscemi mag zo doorlopen. De bandleden van Vampire Weekend blijven relaxed onder alle aandacht en verkeerchaos. In het sfeervolle Antone's werken de vier jongemannen uit New York zich in het zweet. Meteen valt op dat deze populaire band kiest voor een sobere aanpak, zonder Afrikaanse invloeden waarover de muziekpers rept. Live wordt duidelijk dat Vampire Weekend eerder in de voetsporen treedt van hippe gitaarbands als The Strokes en Franz Ferdinand. [Volledige festivalbespreking]

SXSW: Sombermannen en vredesduiven

Het tuinfeestje van label Secretly Canadian lijkt aanvankelijk een samenspanning tussen sombermannen en nihilistische gitaarrockers, totdat een Scandinavische singer-songwriter roet in het eten gooit met aandoenlijke knuffelpop. Hoewel het gros van de Amerikanen niet eens zijn geboorteland Zweden op de kaart kan aanwijzen, planten drommen meisjes zich rond het buitenpodium van Mohawk, om de vriendelijke Jens Lekman van dichtbij te bewonderen. Je zou denken dat zijn frivole handgebaren, iele keelgeluiden en schattige popliedjes stoere mannen verjagen. Niets is minder waar: ook getatoeëerd, behaard en nors kijkend volk danst even liefelijk op Lekmans mierzoete muziek. Je kan alleen vraagtekens zitten bij die ietwat overdreven, bijna kerkelijke blijdschap die constant aanwezig is. [Volledige festivalbespreking]

SXSW: Austin bruist

Met meer dan 1.500 bands verspreid over zeventig podia is South by Southwest (SXSW) in Austin, Texas het grootste muziekfestival ter wereld. Het uitstippelen van je muziekroute is bijna een onmogelijke opgave. En alsof 1.500 bands in vijf dagen niet genoeg is, zijn er voorafgaand aan SXSW nog tal van optredens. Zo kan je in Nuno's, gelegen op 6th Street, iedere avond de 94-jarige blueslegende Pinetop Perkins aan het werk zien. Op een willekeurig ander moment sta je oog in oog met countrybands als Two Cow Garage en The Drams. [Volledige festivalbespreking]

R.E.M.

Jammer dat het druk was bij de showcase van R.E.M., zodat een aanzienlijk aantal mensen niet naar binnen kan. Ik mag niet klagen. Even voor de hectische taferelen rondom de bands uit Georgia zie ik Van the Man nummers spelen van zijn nieuwe album Keep It Simple. Hoewel de beste man natuurlijk weer eens strontchagrijnig is en nu zelfs band en publiek afsnauwt, is dit intieme concertje absoluut de moeite waard. Nieuwe bandjes ontdek ik ook op SXSW, zoals Deer Tick en Dub Trio. Weinig zin alleen om achter mijn laptop te kruipen. In Austin is het aangename 25 graden en de muziek roept wederom. Vanavond ben ik bij de showcase van Secretly Canadian.

Pinetop Perkins

Zomaar een maandagavond in Austin, TX: ik loop een blueskroeg binnen en zie daar Pinetop Perkins zitten. Een paar uur later loopt de blueslegende, met wandelstok en oversized cowboyhoed, richting een piano. De band Crazy Sun begeleidt de 94-jarige knakker. Samen spelen ze de sterren van de Texaanse hemel. Na een lange reis, die mij naar grote steden als El Paso en Houston en piepkleine dorpjes als Seymour, Texas en Archer, Texas bracht, voel ik me weer helemaal thuis in muziekstad Austin. En het festival begint morgen pas!